۱۳۸۹ مرداد ۲۸, پنجشنبه
شعاير حسيني
۲:۵۵ | ارسال شده توسط
haqiqat
شعایر حسینی چیست و انجام آن چه حکمی دارد؟
آیا این امور جزئی از وظایف یک مسلمان است که باید حتما انجام شود؟ یا نه این گونه اعمال به دین اسلام هیچ ارتباطی نداشته و بدعتی زشت و خرافاتی بی اساسی است که کسانی آن را از نزد خود برای رسیدن به نان و نوا ابداع کرده اند؟
در این باره بسیار کتابها به رشته تحریر در آمده که موجب سردرگمی عده ای از مسلمانان گشته است.
از قال و قیل زیادی میگذریم و فقط به قسمتی ازگفته های صریح پیامبر اسلام، امام علی مرتضی و سایر ائمه ـ علیهم السلام ـ و بزرگان دینی که در کتب معتبر اهل تشیع درج بوده و مورد تایید اهل سنت نیز هست، در این مورد استناد میجوییم، و به مصداق آیت مبارکة : پس بیندیشید ای صاحبان بصیرت! تصمیم نهایی در این باره را به طالبان هدایت موکول میکنیم!
1ـ شعایر حسینی:
آنچه از عزاداري و اعمالي مانند: زدن با دست بر سر و سینه و صورت و با زنجیر بر شانه ها، نوحه کشیدن و لباس سیاه پوشیدن و چرخیدن در کوچه و بازار و... که هر ساله توسط بعضی از اهل تشیع به نام انجام شعایر حسینی صورت میگیرد، به اعتراف علماي شيعه در زمان ائمه نبوده و مطلقا حرام است. این گونه اعمال به گفته محقق حلی، حسن مغنیه، آیت الله شیرازی و... ، در قرن چهارم هجری زمان حکومت آل بویه به اغراضی سیاسی به وجود آمده و اساس دینی و مذهبی ندارد! [1] و [2]
از نظر پیامبر اسلام و ائمه هدی ـ علیهم الصلاة و السلام ـ و مطابق به نظر علمای بزرگ شیعه حرام بودن این شعایر ثابت است که به گونة بسیار مختصر به قسمتی اندک از این نظریات اشاره میشود:
2ـ نوحه کشی:
ـ ا بن بابويه قمي یعنی شيخ صدوق، مي گويد: « يكي از رواياتي كه از پيامبر ثابت و قبلاً گفته نشده اين است كه رسول الله ـ صل الله علیه و آله وسلم ـ فرموده: « النياحة من عمل الجاهلية»[3] ( نوحه کشیدن از اعمال جاهليت است). از محمد باقر مجلسي با لفظ:« النياحة عمل الجاهليه» [4]: (نوحه کشی رفتار و عمل جاهليت است) نقل شده است.
ـ مجلسي، نوري و بروجردي از رسول الله روايت مي كنند كه فرمود: «صوتان ملعونان يبغضهما الله اعوال عند مصيبه و صوت عند نغمة يعنى النوح و الغناء»[5].: (دو آوازند كه لعنت شده اند و خداوند را به خشم مي آورند؛ آه و واويلا كردن در هنگام مصيبت و آواز خواندن با موسيقي)!!
ـ محمد باقر مجلسي از علي ـ علیه السلام ـ روايت مي كند كه گفت: وقتي ابراهيم پسر رسول الله وفات نمود... پیامبرگريست و مردم با او گريستند تا جايي كه صداي مردان از صداي زنان بلندتر شد! پيامبر آنان را از گريستن بشدت نهي كرد و گفت: چشم اشك مي ريزد و قلب اندوهگين است و چيزي نمي گوييم كه پروردگار را به خشم آورد... [6]
ـ در نامه اي كه امير المؤمنين علی ـ علیه السلام ـ به رفاعة بن شداد نوشته، آمده است:
«و اياك و النوح علي الميت ببلد يكون لك به سلطان»[7]: ( تو را بر حذر ميدارم كه در شهري كه حاكم آن هستي، بر مرده اي نوحه شود! )
ـ كليني از امام صادق روايت مي كند كه فرمود: «لا يصلح الصياح على الميت و لا ينبغى ولكن الناس لايعرفون»:[8]. داد و فرياد زدن بر شخص مرده جايز و شايسته نيست و لکن مردم نمی دانند.
ـ از امام موسي بن جعفر درباره ي نوحه خواني بر ميت سؤال شد، آن را ناپسند و مكروه دانست.[9]
ـ كليني از فضل بن ميسر روايت مي كند كه در خدمت ابو عبد الله بوديم كه مردي آمد و از مصيبتي كه بر او وارد شده بود، شكايت ميكرد، ابو عبد الله به او گفت: اگر صبر كني به تو پاداش داده مي شود و اگر صبر نكني، آنچه خداوند برايت مقدر كرده، بر تو خواهد گذشت و تو گناه كار مي شوي. [10]
ـ محمد عاملي ملقب به شهيد اول مي گويد: «شيخ طوسي در المبسوط و ابن حمزه، نوحه خواني را تحريم كرده اند و شيخ ادعا كرده كه نوحه خواني به اجماع شيعيان حرام است» [11]
ـ آیت الله العظمی حسین شيرازي مي گويد: «در جواهر آمده است كه به سر و صورت زدن و شيون و واويلا نمودن قطعا حرام است!».[12]
3ـ به سر و صورت و سینه و... زدن:
ـ پيامبر مي فرمايد: «ليس منا من ضرب الخدود و شق الجيوب»: هر كس به صورت بزند و گريبان چاك كند، از جماعت ما مسلمانان نيست!.[13]
ـ امام صادق مي فرمايد: «هر كس در هنگام مصيبت دست خود را به رانش بزند، پاداشش از بين مي رود و نابود مي شود!». [14]
ـ جعفر بن محمد از پدرانش از پيامبر روايت مي كند كه پيامبر از بلند كردن آواز در هنگام مصيبت و نوحه خواني و گوش دادن به اين آواز نهي كرد و نيز از زدن به سر وصورت نهي كرده است![15]
ـ از امام موسي بن جعفر روايت است، خبر مرگ اسماعيل بن جعفركه بزرگترين فرزند امام جعفر صادق بود، در حالي به او داده شد كه مي خواست غذا بخورد، در همين حال، تسليت گويندگان نيز جمع شده بودند، امام تبسم كرد و دستور داد، غذا آوردند، با تسليت گو يندگان نشست و شروع به خوردن نمود و از روزهاي ديگر نيكو تر و با اشتهاتر ميخورد و جلوي تسليت گويندگان نيز غذا گذاشت، آنها از اينكه اثر اندوه را در چهره ي امام نمي ديدند، شگفت زده شده بودند، پس از اينكه امام غذا خورد! گفتند: اي فرزند رسول الله! امروز چيز شگفت انگيزي ديديم! تو به مصيبت فرزندت مبتلا شدي و حالت اينگونه است؟!
فرمود: چرا چنين نباشم در حالي كه در روايت از راستگوترين راست گويان آمده كه من مي ميرم و شما نيز مي ميريد، همانا گروهي مرگ را شناخته اند و آنرا جلوي چشمشان مي بينند و هر كسي را كه مرگ مي ربايد، نا پسند نمي دارند و انكار نمي كنند و تسليم امر خالق عزوجل شان هستند».[16]
ـ محمد مكي عاملي و شیرازی مي گويند: «زدن به سر و صورت و خراشيدن صورت و كندن مو، به اجماع شيعيان حرام است،... چون اين اعمال نشانه ي عدم رضايت از قضا و قدر الهي است».[17] و [18]
ـ تيجاني در خصوص امام سجاد مي گو يد:
«او شاهد صحنه اي بوده است که كسي از مردم آنچنان صحنه اي را نديده است،آري فاجعه ي غم انگيز كربلاء را با چشمانش مشاهده كرد كه در آن پدر، عموها و تمام برادرانش كشته شدند و مصيبتهايي ديد كه از ديدنشان كوهها نابود مي شد و در تاريخ نيامده كه كسي از ائمه چيزي از اين ـ عزاداريها را انجام داده باشد و يا به پيروان و شيعيان دستور داده باشد كه به اين صورت عزاداري كنند... آنچه برخي از شيعيان انجام مي دهند، در دين هيچ جايگاهي ندارد ...اين صحنه هاي ناراحت كننده كه انسان قلبا از آنها بيزار و عقل سالم از آنها متنفر است... مرا قانع نمی کند...» [19] و [20] و [21] و [22]
4ـ پوشيدن لباس سیاه:
بديهي است كه در ايام عاشوراء و عموم عزاداريها پوشيدن لباس سياه براي بسياري نماد عزاداري محسوب مي شود، اما اينكه آيا اين عمل ريشه ي شرعي دارد يا خير؟ بايد به روايات و مصادر و منابع رجوع نمود.
ـ از رسول الله روايت است كه پوشيدن لباس سياه مكروه است؛ به جز سه لباس: عمامه، موزه و چادر»[23]
ـ امير المؤمنين علي در ميان چيزهايي كه به يارانش آموزش مي داد، فرمود: «لا تلبسوا السواد فانه لباس فرعون»: لباس سياه نپوشيد كه لباس فرعون است.[24]
ـ از امام صادق سؤال شد كه پوشيدن كلاه سياه چگونه است؟ فرمود: با آن نماز نخوان كه لباس دوزخيان است.[25]
ـ محمد رضا حسيني حائري مي گويد: « در ميان اصحاب ما ـ شيعيان ـ بسيار مشهور و حتي ادعا شده به اجماع نپوشيدن لباس سياه در نماز و حتي مطلقا مكروه است، همانطور كه در «الخلاف» ذكر شده به جز موزه، عمامه و چادر (كساء). و در «المعتبر» فقط جواز عمامه و موزه استثناء شده است و در «الشرايع» و «القواعد» و «الارشاد» و در «الدروس» نقل است كه مفيد، سلار و ابن حمزه فقط بر استثنا ي جواز عمامه، بسنده كردند و در «الذكري» گويد: عدم استثناء از قول بسياري از اصحاب ثابت است و در «كشف اللثام» آورده كه چادر (كساء) را كسي از اصحاب استثناء نكرده به جز ابن سعيد»[26].
سیره و احادیث و روایات صحیح پیامبر و ائمه ـ علیهم السلام ـ را در پرتو تشیع علوی خواندید، اکنون بنگرید پیروان شیعة غالی صفوی، به پیروان شان چه میگویند:
ـ دكتر عبد علي محمد حبيل از استادش حسن دمستاني نقل ميكند كه مي گفت: «نوحه خواني براي حسين فرض عين است» !! [27]
ـ خميني مي گويد: «مرثيه خواني وظيفه سخنرانان و خطيبان بزرگوار است و وظيفه ي مردم اين است كه با دسته هاي شگفت انگيز و جالب سينه زني ... بيرون شوند، ليكن لازم است، دسته ها با سينه زني حركت كنند و همان كارها و اعمال گذشته را انجام دهند ... » .[28]
ـ خامنه اي مي گويد:
«مسائلي وجود دارد كه مردم با آنها به خداوند نزديك مي شوند و چنگ زدن به اين امور بر ايشان اهميت پيدا مي كند و مراسم تقليدي و شركت در مجالس حسيني و عزاداري براي امام حسين و گريه ي به خاطر او وسينه زني در دسته هاي عزاداري، سفارش شده است! ... آري ! به سر وسينه زدن از همين مراسم است!! [29]
ـ شيخ خضر بن شلال عفكاوي مي گويد: « ... به سر و صورت زدن و شيون و زاري كردن به سبب مصيبت وارده به هر شكلي كه باشد، جايز است؛ هر چند فرد بداند در همان وقت خواهد مُرد»!! این مطلب در کتاب مقتل الحسين/ 153 چاپ 1996 نقل شده است،
ـ مرتضي فيروزآبادي مي گويد:
«سينه زني و مانند آن از مسائلي است كه سيرت و رفتار شيعيان در عصر هاي گذشته و زمان هاي پيش بر آن بوده كه در آن مراسم بزرگان و اكابر فقهاي گذشته ي شيعه و متأخرين حضور دارند و هرگز شنيده نشده كه كسي از آنان اين امر را منكر بداند و منع كرده باشد !! [30]
اخطار!
گفتار و کردار رسول خدا و ائمة هدی ـ علیهم السلام ـ را مطابق به کتابهای معتبر اهل تشیع خواندید، در مقابل گفتار و کردار متضاد، آن را نیز خواندید ! حال که کدام راه را انتخاب میکنید، مسئولیت آن در دنیا و آخرت به دوش شماست. والسلام علی من اتبع الهدی
مآخذ:
1ـ المعتبر 94
2ـ آداب المنابر/192
3 ـ من لا يحضره الفقهيه 4/272 ـ271 ، وسائل الشيعه 2/915 ، الحدائق الناضره 4/167 وجامع احاديث الشيعه 3/488
4 ـ بحار الانوار 82/103
5ـ بحارالانوار 82/101، مستدرك الوسائل 1/144،جامع الاحاديث الشيعة 3/486
6ـ. بحار الانوار 82/100-101
7ـ مستدرك الوسائل 1/144 و جامع احاديث الشيعه 1/144 و البحار 82/101
8 ـ كافي 3/226،الوافى 13/88،وسائل الشيعه 2/916، جامع احاديث الشيعه 3/483
9ـ وسائل الشيعه 12/92 ، توضيح داده اند كه منظور كراهيت در اينجا حرام است همانطوري كه البحراني در الحدائق 4/168 و در 18/139 نقل كرده و بروجردي در الجامع احاديث شيعه 3/488،بحار الانوار 82/105
10 ـ كافي 3/225 الذكري /71 و وسائل الشيعه 2/913
11 ـ الذكري/72 و بحار 82/107
12ـ الفقه 15/260
13 ـ مستدرك الوسائل 1/144 ، جامع احاديث الشيعه 3/489 و جواهر الكلام 4/370
14 ـ كافي 3/225 ذكري الشيعه 71 و الوسائل 2/914
15 ـ صدوق در من لا يحضره الفقيه 4/4_3 ، بحار 82/104 و وسائل الشيعه 12/19
16ـ عيون اخبار الرضا2/2 ، بحارالانوار 82/128 وجامع احاديث الشيعه 3/511
17 ـ الذكري 72 و الجواهر 4/367
18ـ الفقه 15/260
19 ـ كل الحلول151 عند آل الرسول صلی الله علیه وآله وسلم ص 151:پ
20 ـ كل الحلول 148
21 مقتل الحسين /189ـ188 چاپ چهارم 1996 م/170 چاپ دار الزهراء.
22 ـ كل الحلول 149
23ـ من لا يحضره الفقيه 1/163 و نجاة الامه 84
24ـ من لا يحضره الفقيه 1/163 ، وسائل الشيعه 3/278 و نجاة الامه 84
25 ـ من لا يحضره الفقيه 1/162، و مسائل الشيعه 3/281 و نجاة الامة 85
26ـ نجاة الامة اقامه العزائ علي الحسين و الائمه 83
27ـ ثورة الطف/25
28ـ نهضت عاشوراء/107
29 ـ فلسفه ي عاشوراء /9ـ8
[1]30ـ مقتل الحسين /189ـ188 چاپ چهارم 1996 م/170 چاپ دار الزهراء
0 نظرات: