حقیقت ایمان

شعري از خاتم الشعرا حضرت مولانا عبدالرحمن جامي شاعر قرن نهم هجري برگرفته از ديوان هفت اورنگ  
حكايت آن رافضي كه از يكي از فضلا التماس كرد كه علي را تعريف كن و پرسيدن آن فاضل كه كدام علي را؟ آن علي را كه معتقد توست يا آن علي را كه معتقد ماست؟



شيعه اي پيش سني يي فاضل                گفت كاي در علوم دين كامل


باز گو رمزي از علي ولي                    كه ترا يافتم وليي علي


گفت كاي در ولاي من واهي                 از كدامين علي سخن خواهي


زان علي كش تويي ظهير و معين           يا ازان كش منم رهي و رهين


گفت من گرچه اندكي دانم                      در دوعالم علي يكي دانم


شرح اين نكته را تمام بگوي                 آن كدام است و اين كدام بگوي


گفت آن كو بود گزيدة تو                        نيست جز نقش نو كشيدة تو


پيكري آفريده اي به خيال                        گذرانيده اي بر او احوال


پهلواني بروت ماليده                             بهر كين در دغا سگاليده


گربزي پرتهور و بيباك                           كينه جوي و مفتن و سفاك


بندة نفس خويش چون من و تو                 فارغ از دين و كيش چون من و تو


در خيبر به زور خود كنده                         برده بردوش ودورش افگنده


به خلافت دلش بسي مايل                          شد ابوبكر در ميان حائل


بعد بوبكر خواست ديگر بار                       ليكن آن بر عمر گرفت قرار


چون از اين دار رخت بربست عمر              شد خلافت نصيب يار دگر


در تك و پوي بهر اين مطلوب                   همه غالب شدند و او مغلوب


با چنين وهم وظن ز ناداني                       اسدالله غالبش خواني


اين علي در شمارة كه و مه                     خود نبودست ور نباشد به


وان علي كش منم به جان بنده                   سبلت نفش شوم را كنده


بر صف اهل زيغ با دل صاف                      بهر اعلاي دين كشيده مصاف


بوده ازغايت فتوت خويش                         خالي از حول خويش و قوت خويش


قدرت و فعل حق از او زده سر                      كنده بيخويشتن در خيبر


خود چه خيبر كه چنبر گردون                     پيش آن دست و پنجه بود زبون


ديد زآفات خود خلافت را                           بيضرورت نخواست آفت را


هر چه بر دل نشيند از وي گرد                   هست در جسم مرد آفت مرد


چيست گرد آن كه از ظهور وجود                زان مكدر شود صفاي شهود


تا كسي بود ز انحراف مصئون                   كايد آن كار را زعهده برون


بود با او موافق و منقاد                             در جنگ و مخالفت نگشاد


چون همه روي در نقاب شدند                     ذره سان محو آفتاب شدند


غير از او كس زخاص و عام نبود                كه تواند به آن قيام نمود


لاجرم نصرت شريعت را                            متكفل شد آن وديعت را


بود سركمال مصطفوي                              گشت ختم خلافت نبوي


بود ختم رسل نبي و زپي                          شد علي خاتم خلافت وي


جمعي از بيعتش ابا كردند                        وندر آن سركشي خطا كردند


سركشيدن ز امر اهل كمال                      هست ناشي زسر نقص و وبال


در جهان شاه و رهبري چو علي               گر كسي سر كشد زهي دغلي


اين علي در كمال و خلق و سير                 عين بوبكر بود و عين عمر


لعن ايشان مكن كه لعنت اوست                زشت باشد ز دوست لعنت دوست


نيست در هيچ معني و جهتي                      رافضي را به او مشابهتي


او به موهوم خويش دارد رو                   زان كه موهوم اوست در خور او


علي يي بهرخود تراشيده                        خاطر از مهر او خراشيده .